γράφει ο Γιώργος Προκοπάκης
Η έξοδος στις αγορές, με τη επανέκδοση του 10ετούς ομολόγου του Ιουνίου ήταν μια σωστή κίνηση.
Η κυβέρνηση “σήκωσε” €2.5 δισ με “φαινόμενη απόδοση” 1.187%. Μπράβο τους!
Για να καταλαβαίνουμε τη σημασία της έκδοσης:
- Τα δάνεια του ESM κοστίζουν 1.38%.
- Τα δάνεια του EFSF κοστίζουν 1.2% – το μεγαλύτερο ποσοστό των τόκων δεν πληρώνεται και μεταφέρεται ως χρέος το 2032.
- Τα διακρατικά δάνεια του πρώτου μνημονίου, GLF, κοστίζουν 1.45% [μετά από τα swaps του 2017-18 που μετέτρεψαν το κυμαινόμενο EURIBOR τριμήνου + 0.50% σε σταθερό).
- Το σύνολο των επιλέξιμων ομολόγων για αγορά από την ΕΚΤ φτάνει τα €17 δισ – Μάρτιο με Ιούλιο είχαν αγορασθεί €9.85 δισ.
Τα παραπάνω δείχνουν προς την κατεύθυνση εκμετάλλευσης του παραθύρου ευκαιρίας των χαμηλών επιτοκίων για ελάφρυνση του βάρους του χρέους.
Μέχρι το 2030 (δεκαετία) πληρώνουμε χρεολύσια €40 δισ στους εταίρους – η απόδοση για μικρότερης διάρκειας ομόλογα θα είναι ακόμη χαμηλότερη αυτής που επετεύχθη σήμερα.
Οι ενημερώσεις από Υπουργείο Οικονομικών/ΟΔΔΗΧ βάζουν ως παράγοντα της επιτυχίας το μαξιλάρι.
Αναφέρεται πως η άντληση κεφαλαίων από τις αγορές γίνεται για να διατηρηθεί ψηλά το μαξιλάρι (πάνω από €34 δισ) και είναι ακριβώς αυτό το μαξιλάρι που κράτησε χαμηλά τις αποδόσεις και εμπνέει εμπιστοσύνη στους επενδυτές.
Δηλαδή, Υπουργείο Οικονομικών και ΟΔΔΗΧ δεν ενδιαφέρονται για το παράθυρο ευκαιρίας.
Το μαξιλάρι δεν είχε κρατήσει χαμηλά την απόδοση του 10ετούς τον Μάρτιο που ξεπέρασε το 4% (η Ιταλία, ο σημερινός μεγάλος ασθενής, χωρίς μαξιλάρι και τσακισμένη από τον ιό, έφτασε το 2.3% – σήμερα τα 10ετή Ελλάδας και Ιταλίας πάνε μαζί με μέχρι 0.10% διαφορά).
Τον Φεβρουάριο τα spread έναντι Γερμανίας και Πορτογαλίας ήταν 134 και 70 μονάδες βάσης, αντιστοίχως – σήμερα είναι 160 και 78.
Δεν έχουν μαξιλάρια – έχουν όμως χαρτιά να αγοράζει η ΕΚΤ. Η Ελλάδα έχει μαξιλάρι αλλά δεν έχει χαρτιά.
Να επαναλάβω πως είναι αναγκαία η επανεξέταση της πολιτικής διαχείρισης του χρέους.
