του Γεράσιμου Χ. Χαλιώτη,
Μία κάλυψη, την οποία είχαμε συναντήσει μέχρι σήμερα κυρίως ως πρόσθετη κάλυψη επανήλθε στο προσκήνιο σε ρόλο πρωταγωνιστή. Η κάλυψη αυτή, αποσκοπούσε κατά κύριο λόγο στην αποζημίωση επιχειρήσεων, οι οποίες είτε είχαν υποστεί ζημίες στις εγκαταστάσεις είτε βρίσκονταν σε περιοχές, όπου εκτελούνταν έργα με αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις να καθίσταται αδύνατη ή ιδιαιτέρως δυσχερής η πρόσβαση στους εργαζομένους με αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις τη διακοπή των εργασιών.
Η πανδημία του COVID-19 είχε ως αποτέλεσμα αρκετοί ασφαλισμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο να υποβάλουν αιτήματα αποζημίωσης στους ασφαλιστές τους, οι οποίοι αρνήθηκαν την κάλυψη, με αποτέλεσμα να καταστεί εμφανής ο κίνδυνος διατάραξης των σχέσεων μεταξύ ασφαλιστών και ασφαλισμένων.
Μετά από αιτήσεις μεγάλου αριθμού επιχειρήσεων προς την Financial Conduct Authority (Αρχή Οικονομικής Συμπεριφοράς), ως Επόπτη των ασφαλιστικών εταιρειών, η τελευταία προσέφυγε στο Ανώτερο Δικαστήριο της Μεγάλης Βρετανίας[1] στην υπόθεση-πιλότο “FINANCIAL CONDUCT AUTHORITY V ARCH and others” στοχεύοντας στην ταχύτερη δυνατή επίλυση του ζητήματος και την αποκατάσταση της ειρήνης και της ομαλότητας στην αγορά.
Είκοσι ένας όροι ασφαλιστηρίων οκτώ εκ των σημαντικότερων ασφαλιστικών εταιρειών τέθηκαν στην κρίση του Δικαστηρίου προκειμένου να δοθεί η απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο επεκτείνεται η κάλυψη διακοπής εργασιών και στις περιπτώσεις που δεν υφίσταται ζημία στις εγκαταστάσεις της επιχείρησης.
Το Δικαστήριο προέβη σε λεπτομερή κρίση και χαρακτηρισμό ανά όρο και κατέληξε την 15η Σεπτεμβρίου 2020 σε μια απόφαση-πιλότο αλλά και σταθμό, η οποία έφερε το χαμόγελο στα χείλη μεγάλου αριθμού ασφαλισμένων και κυρίως σε όσους εξ’ αυτών, τα συμβόλαια περιείχαν όρο κάλυψης «ασθενείας» (disease) ή υβριδικούς όρους (hybrid), για τους οποίους θα κάνουμε λόγο αναλυτικά σε άλλο άρθρο.
Τελειώνοντας τη σύντομη αυτή αναφορά και χωρίς να εξετάσουμε το τελεσίδικο ή μη της άνω απόφασης, ας μας επιτραπεί να αναφέρουμε τις δικές μας «υβριδικές» παρατηρήσεις:
- Η ασφάλεια διακοπής εργασιών γίνεται πλέον πρωταγωνίστρια στα ασφαλιστήρια συμβόλαια επιχειρήσεων.
Όταν προκύπτει οποιαδήποτε διαφορά μεταξύ «παικτών» της αγοράς, αυτή η ίδια η αγορά μπορεί και πρέπει να προβαίνει στην επίλυσή της στο πλαίσιο της αυτορρύθμισης (self-regulation), η οποία, άλλωστε αποτελεί τη βούληση του Κοινοτικού Νομοθέτη και για την Ιδιωτική Ασφάλιση.
Ο Επόπτης, εκ της θέσεως και φύσεως του ρόλου του, οφείλει να παρεμβαίνει καίρια και κατά τρόπο άμεσο και αποτελεσματικό συντείνοντας έτσι στην επίλυση οιουδήποτε ζητήματος, το οποίο θα μπορούσε να διαταράξει τις σχέσεις των εποπτευόμενων από αυτόν με το κοινό.
Πρώτη και κυριότερη σχέση όσον αφορά την Ιδιωτική Ασφάλιση ήταν, είναι και θα είναι η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ ασφαλιστή και ασφαλισμένου χωρίς την οποία αυτός ο ίδιος ο θεσμός δεν μπορεί να νοηθεί.
{Ο κ. Γεράσιμος Χαλιώτης είναι Δικηγόρος, Διαμεσολαβητής και Διαπιστευμένος Ασφαλιστικός Εκκαθαριστής}
[1] High Court of Justice
