του Αλέξανδρου Αγγελόπουλου, Διευθύνοντος Συμβούλου του Ομίλου Aldemar Resorts
Η πραγματική απόσταση χρονικά, ιδεολογικά και πρακτικά από την υιοθέτηση πολιτικών και πρακτικών ESG είναι μεγαλύτερη από αυτήν που φαντάζεται κάποιος. Δεν είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία, δεν έχουμε ακόμη κεντρική πολιτική, κατανόηση των λεπτομερειών μιας τέτοιας στροφής στην καθημερινότητά μας και δεν έχουμε ενσωματώσει το πραγματικό κόστος της αλλαγής για τις επιχειρήσεις, την κοινωνία και το κράτος.
Είναι όμως εξαιρετικά σημαντικό να μην παρεκκλίνουμε από τη δέσμευσή μας για την υιοθέτηση των 17 στόχων για βιώσιμη ανάπτυξη που έχει θέσει ο ΟΗΕ. Κι αυτό γιατί το έχουμε ανάγκη ως ανθρώπινο είδος αν θέλουμε να έχουμε μέλλον. Κι αν για κάποιους ακούγεται δραματικό, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν στις γειτονιές και τις τοπικές κοινωνίες. Ενδεικτικά:
- Περιβαλλοντικές προκλήσεις από την επάρκεια του νερού, τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα και την έλλειψη φυσικής τροφής.
- Ανισότητα και γενικότερα μη αποδοχή της διαφορετικότητας, είτε αυτή αφορά στο φύλο, την ηλικία, το χρώμα του δέρματος είτε ακόμη και στην κατάσταση της υγείας.
- Εγκληματικότητα και η σχέση της με τις ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και την εργασία.
Για όλα αυτά γίνεται, και θα γίνεται, πολύς λόγος. Στη φιλοξενία και το ταξίδι όμως δεν έχουμε καιρό για λόγια. Φιλοξενία χωρίς σεβασμό στον χώρο φιλοξενίας, το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον και τους ανθρώπους της, δεν νοείται.
Η προσέγγιση όμως δεν μπορεί να είναι ούτε γενική, αλλά ούτε και στη λογική της ανάπτυξης του τουρισμού στη χώρα που ήρθε μόνο μέσα από ιδιωτική πρωτοβουλία και χωρίς κανόνες ή έστω με πολλές εξαιρέσεις σε όσους κανόνες υπήρχαν.
Με την ίδρυση του νέου φορέα με τον διακριτικό τίτλο “HOTELS FOR”, με αποκλειστικό αντικείμενο την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης, το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος βάζει κανόνες σε μια συζήτηση για την αειφορία στον τουρισμό που, μέχρι σήμερα, στερείται πλαισίου και κατεύθυνσης. Πέρα από την εξαιρετική πρωτοβουλία, γίνεται hub πληροφόρησης και διαμόρφωσης εθνικής πολιτικής, αφού αγγίζει όλο το φάσμα της φιλοξενίας, με το «καπέλο» του επιμελητηρίου και του συμβούλου του κράτους, γεφυρώνοντας τις προσεγγίσεις κράτους και επιχειρήσεων με τρόπο ιδανικό.
Δυστυχώς, όπως σε πολλές περιπτώσεις, υπάρχουν κι αυτοί που δεν βοηθούν στην υλοποίηση, εξυπηρετώντας προσωπικές ατζέντες, πράγμα που απεύχομαι να συμβεί σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα.
Στο μεταξύ, ο όρος “sustainability” είναι στο στόμα πολλών, αλλά στο μυαλό και τη δομημένη προσέγγιση λίγων. Ίσως αυτός να είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Να απαξιώνεται τόσο ο όρος όσο και η σημασία της βιωσιμότητας στην κεντρική πολιτική, αλλά και στις καθημερινές πρακτικές.
Στα χρόνια της εμφάνισής της, η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη άλλαξε όνομα, κατεύθυνση και φορείς εκπροσώπησης. Αυτό που δεν πρέπει να χαθεί είναι ότι η βιωσιμότητα, με την πιο πρόσφατη ονομασία της, είναι μια καθημερινή ανάγκη, που βασίζεται σε καθημερινές πρακτικές από τον καθένα μας. Όλοι έχουμε τη δύναμη, το κίνητρο και την ανάγκη να φροντίζουμε για την υλοποίηση των 17 στόχων.
Ναι, είναι απαραίτητη η κεντρική διαχείριση και στρατηγική, αλλά ακόμη περισσότερο είναι η ενσωμάτωση της βιωσιμότητας στα σχολεία, στον οικογενειακό βίο, στον επιχειρησιακό και επαγγελματικό χώρο και στη γενικότερη κουλτούρα του Έλληνα, που είναι ευλογημένος στον τόπο του αν επιλέξει να το πιστέψει και να φροντίζει για αυτό.
