Ο μέντωρ Α. Ταμπουράς, ο ιδιοφυής Δ. Κοντομηνάς και το πρέπον στη μνήμη τους

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση διάβασα για την απόφαση της Interamerican να θεσμοθετήσει το βραβείο «Δ. Κοντομηνάς», τιμώντας έτσι κατ’ ελάχιστον τη μνήμη του ενός εκ των δύο ιδρυτών της. Κατ’ απόλυτο λόγο, εύλογη και αυτονόητη η τιμή. Και εδώ, να επισημάνω ότι ο αείμνηστος υπήρξε ίσος με τον Αλέξανδρο Ταμπουρά σε ό,τι αφορά στην ίδρυση της εταιρείας και όχι ο μοναδικός ιδρυτής, όπως ανακριβώς αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση για το βραβείο.

Η δεύτερη αστοχία -ας μου επιτραπεί να επισημάνω- είναι η αιτιολόγηση απόδοσης του βραβείου, η οποία συμπίπτει απολύτως με αυτή του ήδη καθιερωμένου βραβείου «Αλέξανδρος Ταμπουράς». Αναφέρεται στην ανακοίνωση (αντιγράφω) ότι: «Το συγκεκριμένο βραβείο, όπως είχε ανακοινωθεί και στις πρόσφατες βραβεύσεις των συνεργατών της εταιρείας, θα απονέμεται κάθε χρόνο, ως φόρος τιμής στον ιδρυτή της, σε συνεργάτη για τις εξαίρετες επιδόσεις του/της στα ετήσια παραγωγικά αποτελέσματα και θα αποτελεί διάκριση αριστείας και επαγγελματισμού με ιδιαίτερη αξία στην καριέρα των συνεργατών». Δηλαδή, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που αποδίδεται τιμητικά σε συνεργάτη του δικτύου πωλήσεων και το βραβείο «Αλέξανδρος Ταμπουράς».

Θα συνιστούσα να αλλάξει η αιτιολόγηση, ώστε να είναι ευδιάκριτη η διαφορετικότητα των δύο εξίσου σημαντικών βραβείων αξίας αφενός και αφετέρου, ώστε να μην υπάρχει η σύγχυση στην ίδια κοινότητα επαγγελματιών, να δίδονται δύο βραβεία για τον ίδιο λόγο (αριστεία, επαγγελματισμός – ήθος και παραγωγικά αποτελέσματα), που άλλωστε θα ακυρώσει τη μοναδικότητα, ταυτίζοντας και εξαδυνατίζοντας νοηματικά και τις δύο βραβεύσεις.

Θα ήθελα να αποκαλύψω ότι με επιστολή μου προς τη Διοίκηση της Interamerican τον περασμένο Μάρτιο, αμέσως μετά τον θάνατο του Δ.Κ., στη μνήμη του είχα προτείνει:

α. Χορηγία υποτροφιών – εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών και ειδικότερα υποστήριξη του Brain Regain, στη λογική εταιρικής στελέχωσης (σε κάθε περίπτωση σύνδεση με το ασφαλιστικό αντικείμενο – το ΕΙΑΣ θεσμικά προσφέρεται αλλά και η ακαδημαϊκή κοινότητα, τα πανεπιστήμια).

β. Πρωτοβουλία ίδρυσης, οργάνωσης και υποστήριξης «Μουσείου Ασφάλισης Δ. Κοντομηνά», ενός ιδρύματος που θα βρει συμπαράσταση από όλη την Αγορά.

γ. Με την παραδοχή ότι ο Δ.Κ. υπήρξε ο δημιουργός της «πρώτης αμιγώς ασφαλιστικής εταιρείας Ζωής» στην Ελλάδα, η πιο ουσιαστική αλλά άτυπη τιμή μνήμης θα ήταν να κάνει η εταιρεία κάτι ιδιαίτερο για τις Ασφάλειες Ζωής στο επίπεδο των φυσικών δικτύων πωλήσεων – τα οποία ήταν και το μεγάλο «όπλο» του (δεν αναφέρομαι σε ειδικότερη βράβευση για επιδόσεις στον κλάδο, επειδή αυτός έχει υποχωρήσει ως προτεραιότητα στις παραγωγικές δραστηριότητες της εταιρείας, αλλά σε επίπεδο στρατολόγησης και εκπαίδευσης που ο ίδιος πίστευε πολύ – να ένας σοβαρός λόγος).

 Επιπροσθέτως, να υπενθυμίσω ότι έχει δημοσιοποιηθεί πρότασή μου από τις πρώτες ημέρες μετά την απώλειά του, προς την Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος και το ΕΙΑΣ, να θεσμοθετηθούν υποτροφίες «Δημήτρης Κοντομηνάς» για υψηλού επιπέδου μετεκπαίδευση στα ασφαλιστικά. Η πρόταση δεν έχει λάβει απάντηση έως σήμερα από τους θεσμικούς φορείς της αγοράς, αλλά και τώρα δεν είναι αργά, μολονότι προηγήθηκε η απόφαση της Interamerican.

Ειδικότερα για τα δύο βραβεία που έχει θεσμοθετήσει η Interamerican, θεωρώ κρίσιμο για το κύρος τους να είναι μεταξύ τους διακριτά και μοναδικά, αποδιδόμενα για διαφορετικό λόγο. Επιπλέον, διότι οι δύο ξεχωριστές προσωπικότητες λειτούργησαν συμπληρωματικά σε μια περίοδο μετάβασης της αγοράς σε ρυθμούς διεύρυνσης και ανάπτυξης.

Ο μεν Αλέξανδρος Ταμπουράς εισήγαγε την ευγένεια και την πνευματικότητα στην ασφαλιστική ιδέα, ενώ ο Δημήτρης Κοντομηνάς την καινοτομία και την εκρηκτική ανάπτυξη (καθώς μάλιστα για το δεύτερο, μελαγχολούμε με τη σημερινή στασιμότητα του μεγέθους της ασφαλιστικής αγοράς, παρά τη μεγάλη κινητικότητα σε εξαγορές – συγχωνεύσεις και μετακινήσεις χαρτοφυλακίων).

Είναι γεγονός πως ο Δ.Κ. άνοιξε δρόμους για την ασφάλιση στην Υγεία, τη Βοήθεια, τα Επενδυτικά προϊόντα, την αγορά λοιπών υπηρεσιών πέρα από την ασφάλεια δημιουργώντας δέσμες υπηρεσιών που σήμερα ονομάζονται οικοσυστήματα, για τα οποία τόσος λόγος γίνεται από πολλούς που παραβιάζουν «ανοικτές θύρες». Την εταιρεία δε, την έφεραν μαζί τα πρώτα 5 χρόνια και επί τρεις και πλέον δεκαετίες στη συνέχεια μόνος ο Δημήτρης Κοντομηνάς, στην κορυφή των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, μέχρι τον εξευρωπαϊσμό της το 2001 με την πώλησή της στην ολλανδική Achmea.

Προσωπικά, ευγνωμονώ την αγαθή τύχη για τα χρόνια που πέρασα εργαζόμενος πολύ κοντά και στους δύο. Και γι’ αυτό, είμαι ιδιαίτερα και σχολαστικά ευαίσθητος στο ζήτημα της διαχείρισης της μνήμης τους.

Σχεδόν από διαίσθηση ανέλαβα την αποστολή, το 2009 για τον Αλέξανδρο Ταμπουρά και το 2019 για τον Δημήτρη Κοντομηνά, να οργανώσω και την τελευταία, τιμητική εκδήλωση εκ μέρους της Interamerican προς το πρόσωπο ενός εκάστου, λίγο πριν φύγουν από τη ζωή, συνεργώντας και στην ιδέα. Για μεν τον Α.Τ. στη Σκαφιδιά της Ηλείας, σε εκδήλωση βραβεύσεων, όπου επέδωσε ο ίδιος (ήταν, ήδη, καθηλωμένος και ανήμπορος σε αναπηρικό καροτσάκι) τρεις μήνες πριν αποβιώσει το πρώτο βραβείο «Αλέξανδρος Ταμπουράς», που είχαμε θεσμοθετήσει τότε με τον Γιώργο Κώτσαλο. Για δε τον Δημήτρη Κοντομηνά, τον Ιανουάριο του 2019 στα γραφεία της εταιρείας, εκδήλωση που είχε συμπεριληφθεί στο σχέδιο προγράμματος του εορτασμού της 50ετίας της Interamerican, το οποίο είχα υποβάλει και υλοποιήσει με τους συνεργάτες μου, επί της σημερινής Διοίκησης. Η εκδήλωση τιμής για τον Δ.Κ., πάνω στην αρχική ιδέα του χαρισματικού τότε Προέδρου της Achmea, Willem van Duin.

Άλλωστε και για τους δύο, πρόλαβα ευτυχώς να να φιλοτεχνήσω και τα αδιαίρετα ταμπλό των «Ιδρυτών της Interamerican», που κοσμούν την είσοδο του εντευκτηρίου των κεντρικών γραφείων της εταιρείας με τα πορτρέτα τους, καθώς επίσης να εισηγηθώ την ονοματοδοσία των αιθουσών του αμφιθεάτρου (Α.Τ., 1ος όροφος) και του Διοικητικού Συμβουλίου (6ος όροφος).

Ας φωτίζει η αύρα της μνήμης τους το περίπλοκο παρόν και το μέλλον των ασφαλιστών και της ασφαλιστικής αγοράς. Και με τα βραβεία, καθώς πρέπει στη σημαντικότητα του επαγγελματικού -και όχι μόνον- βίου τους.