Τα τελευταία χρόνια, ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε στο υψηλότερο επίπεδο της τελευταίας δεκαετίας, πυροδοτώντας μια συζήτηση σχετικά με το αν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να εγκαταλείψουν τον στόχο του 2%
Τη δεκαετία του 1990, οι προηγμένες οικονομίες συσπειρώθηκαν γύρω από τον κοινό στόχο διατήρησης του πληθωρισμού στο 2%, ενώ τις επόμενες δεκαετίες, οι τράπεζες κατάφεραν να τον διατηρήσουν σε χαμηλά και σταθερά επίπεδα.
Σύμφωνα με την ανάλυση του George Brown, Οικονομολόγου στη Schroders, οι επενδυτές έχουν ήδη αρχίσει να αναρωτιούνται εάν οι κεντρικές τράπεζες θα πρέπει να θέσουν υψηλότερους στόχους.
Τα τελευταία χρόνια, ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε στο υψηλότερο επίπεδο της τελευταίας δεκαετίας, πυροδοτώντας μια συζήτηση σχετικά με το αν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να εγκαταλείψουν τον στόχο του 2% και να εστιάσουν στον διαρκώς αυξανόμενο πληθωρισμό.
Εκείνοι που τάσσονται υπέρ ενός πληθωρισμού στο 3% – 4%, ισχυρίζονται ότι αυτός θα είχε ως αποτέλεσμα υψηλότερα ονομαστικά επιτόκια, τα οποία θα ελαχιστοποιούσαν τον κίνδυνο περιορισμού των τραπεζών από το κατώτατο όριο, καθώς θα μείωναν το κόστος δανεισμού σε περίπτωση οικονομικής ύφεσης.
Φαινομενικά, μοιάζει με μια απλή λύση στο ζήτημα που απασχόλησε τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής τα χρόνια που ακολούθησαν την Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση. Δημιουργεί όμως τα δικά της προβλήματα.
Ορισμένες από τις αντιπληθωριστικές τάσεις αναμένεται να αντιστραφούν. Είναι πιθανό να οδηγούμαστε προς έναν λιγότερο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, με την ασφάλεια και την εγγύτητα να έχουν προτεραιότητα έναντι των ζητημάτων αποτελεσματικότητας και κόστους που χαρακτηρίζουν το μοντέλο των αλυσίδων εφοδιασμού τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή η αλλαγή θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγαλύτερο στασιμοπληθωρισμό και κατ’ επέκταση σε αύξηση του πληθωρισμού και επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάπτυξης.
Τι είναι ο δημοσιονομικός ακτιβισμός;
Ο «δημοσιονομικός ακτιβισμός», θα μπορούσε να συμβάλλει σε αύξηση των στόχων της κεντρικής τράπεζας για τον πληθωρισμό, οδηγώντας τις κυβερνήσεις σε γενναιόδωρες αποφάσεις που απαντούν στις προσδοκίες των ψηφοφόρων. Ο «δημοσιονομικός ακτιβισμός» θα μπορούσε να είναι μια πηγή ανοδικών πιέσεων στον πληθωρισμό τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μεσοπρόθεσμα.
Στην κατεύθυνση μιας πιο ενεργής δημοσιονομικής πολιτικής, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αλλάξουν το σύστημα των κεντρικών τραπεζών με στόχο την καλύτερη διαχείριση των επιπτώσεων των πρόσθετων δαπανών.
Η αύξηση του στόχου για τον πληθωρισμό θέτει σε κίνδυνο την αξιοπιστία των κεντρικών τραπεζών. Ιδιαίτερα, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), στα πρόσφατα σχέδια αναθεώρησης της πολιτικής τους έτειναν ευήκοα ώτα σχετικά με τον αυξανόμενο πληθωρισμό, μετά από χρόνια κάτω από το 2%.
Καταλήγοντας, ο πληθωρισμός φαίνεται πως θα αυξηθεί αυτή τη δεκαετία. Είναι πιθανό να χρειαστούν μεταρρυθμίσεις από την πλευρά της προσφοράς, προκειμένου να μην επηρεαστεί η ανταγωνιστικότητα και το βιοτικό επίπεδο. Παράλληλα, οι κεντρικές τράπεζες οφείλουν να πετύχουν τους στόχους τους με βιώσιμο τρόπο για να διασφαλίσουν την αξιοπιστία τους. Μέχρι να εκπληρωθούν αυτά τα κριτήρια, είναι πρόωρο να μιλάμε για εγκατάλειψη του στόχου 2% για τον πληθωρισμό.
