του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Ο καύσωνας του 2003 στην κεντρική Ευρώπη σκότωσε 70.000 ανθρώπους.
Θεωρήθηκε ένα συμβάν που συμβαίνει μια φορά στα πεντακόσια χρόνια. Καταγράφηκε σαν μια μεγάλη τραγωδία και σαν μια ηχηρή προειδοποίηση για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.
Είκοσι χρόνια μετά, πέρυσι, αντίστοιχος καύσωνας σκότωσε 62.000 ανθρώπους στην Ευρώπη.
Αυτός δεν καταγράφηκε ως μεγάλη τραγωδία. Βασικά, όλοι το έχουν ξεχάσει ήδη.
Φέτος, η Nότια Ευρώπη λιώνει ξανά από τη ζέστη. Και, βέβαια, ταυτόχρονα και οι νοτιοανατολικές ΗΠΑ, η βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή λιώνουν από καύσωνες.
Ο Καναδάς καίγεται εδώ και μήνες.
Η βόρεια Νέα Υόρκη, το Βέρμοντ, η Ιαπωνία πνίγηκαν από καταρρακτώδεις βροχές, η Ισπανία και η Χιμάτσαλ Πραντές της Ινδίας υπέφεραν από πλημμύρες.
Άρθρα γράφονται.
Αφιερώματα αναλύουν ξεκάθαρα και κατανοητά τις παραμέτρους του φαινομένου.
Ξέρουμε πια καλά τι είναι αυτό που μας συμβαίνει.
Αλλά κοιτάξτε: αυτό που μας συμβαίνει, μας συμβαίνει σχετικά αργά. Σταδιακά.
Τόσο αργά που οι φυσιολογικές ψυχολογικές ανθρώπινες άμυνες προλαβαίνουν να το εσωτερικεύσουν και να το αποδεχθούν ως «νέα κανονικότητα».
- Σύμφωνα με έρευνα του 2019, οι άνθρωποι επιδεικνύουν την ικανότητα να αποδέχονται πλήρως ακραία καιρικά φαινόμενα ως φυσιολογικά μέσα σε μόνο δύο χρόνια.
Αυτό, από τη μια, μπορεί να είναι καλό.
Δεν γίνεται να ζούμε σε μια διαρκή κατάσταση υστερίας.
Αλλά σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να γίνεται επικίνδυνο.
Άλλο νηφαλιότητα και προσαρμοστικότητα, άλλο εφησυχασμός και αφασία.
- {Ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος είναι Editorial Director στη diaNEOsis}
