Χθες, Πέμπτη 9 Μαΐου 2019, το Οικονομικό ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ της ΕΛΛΑΔΟΣ, οργάνωσε ένα πολύ πετυχημένο Συνέδριο το 3ο κατά σειρά με τίτλο «The GREEK Economy: Investments, the banking sector and the market access”.
Εκεί, δυστυχώς για άλλη μια φορά επιβεβαιωθήκαμε στις εκτιμήσεις μας και στις απόψεις μας. Από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά του Υποδιοικητή της Τραπεζης της Ελλάδος κ. Θ. Μητράκου αλλά και του Martin Czurda CEO του ΤΧΣ (HFSF Greece), ακούσαμε ότι τα κόκκινα δάνεια είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα για τον Κλάδο αλλά και η λύση τους είναι η βασική προϋπόθεση για την Ανάπτυξη της Χώρας και την προσέλκυση επενδύσεων.
Ο Υποδιοικητής μάλιστα προχώρησε και λίγο παραπάνω, παραδεχόμενος ότι το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα έχει δείξει τα τελευταία χρόνια ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί το πρόβλημα των κόκκινων δανείων.
Μετά από περίπου μια δεκαετία, μετά από τόσες ανακεφαλαιοποιήσεις, μετά από Νόμο Δένδια, Νόμο για Εξωδικαστικό Μηχανισμό, Νόμο Κατσελη, Κατσελη – Σταθάκη, Νέο Νόμο Κατσελη, είμαστε ακόμα στην θέση να λέμε ότι φιλοδοξούμε να μειώσουμε τα κόκκινα δάνεια μέσω ρευστοποιήσεων και πωλήσεων κυρίως, με την πρόβλεψη σε τρία χρόνια το Σύστημα να αποκατασταθεί πλήρως. Να θυμίσω μάλιστα ότι σε αντίστοιχο Συνέδριο πριν λίγο καιρό, όταν ρωτήσαμε τον κ. Czurda για τον θέμα, απάντησε ότι το πρόβλημα οφείλεται κυρίως σε «πρόσωπα» που αρνούνται να υπογράψουν ρυθμίσεις ακόμα και αν ο Νόμος τους το επιτρέπει.
Να θυμίσω επίσης, ότι στο ίδιο διάστημα, «το κοντέρ γράφει».
Γράφει, ληξιπρόθεσμες, πρόστιμα, κατασχέσεις, δεσμεύσεις λογαριασμών και παράλληλα οι επιχειρηματιες προσπαθούν να επιβιώσουν, άλλες φορές με θεμιτά και άλλες φορές με όχι τόσο θεμιτά μέσα. Και αυτό, κυρίως, όπως αποδεικνύεται, λόγω της ανεπάρκειας του Συστήματος συνολικά (Τράπεζες, Δημόσιο, ΚΕΑΟ), να μπορέσει να διαχειριστεί, να αναλάβει το ρίσκο να ρυθμίσει και να αποδεχτεί τα αιτήματα προς ρύθμιση οφειλών. Εντάξει.
Να δεχτώ ότι στις χιλιάδες ρυθμίσεις που θα γίνονταν, θα είχαμε μέσα και «πονηρούς», αλλά τα εργαλεία ελέγχου, πλέον, είναι τόσα πολλά και σύγχρονα, που το Σύστημα Διαχείρισης, θα μπορούσε να περιορίσει αυτούς, σε λίγους.
Πολλοί όμως θα ρύθμιζαν, χρήματα θα εισέρχονταν στα ταμεία των τραπεζών, των ταμείων, του Κράτους. Οι επιχειρηματιες θα ήταν πια πιο ήρεμοι να ασχοληθούν με τη δουλειά τους, με την Ανάπτυξη τελικά και όχι με την αντιμετώπιση του κυνηγητού από όλους. Τώρα λοιπόν, μετά από όλα αυτά, η πώληση των δανείων σε εταιρείες διαχείρησης και σε Funds, φαντάζει μονόδρομος.
Έτσι για γλυτώσουν και κάποιοι από τις ευθύνες…
Εργαλεία υπάρχουν. Λείπει όμως η βούληση να πάμε παρακάτω. Και ενώ οι μισθοί κάποιων τρέχουν, επίσης τρέχουν και οι οφειλές, οι ληξιπρόθεσμες. Ο χρόνος τελειώνει. Το τρένο θα χαθεί.
{Ο κ. Ιωάννης Ρουκάς Οικονομολόγος Προεδρος Ομαδος Διοίκησης Ελληνικού Ινστιτούτου Οικονομικής Διοίκησης ΕΕΔΕ – Μακεδονίας}.
