του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν . ΚΩΝΣΤΑ
Είναι ο κεντρικός τραπεζίτης του “Whatever it takes”. Εγκατέλειψε τη στενή άβολη θέση της νομισματικής σταθερότητας και υποκατέστησε τις εθνικές κυβερνήσεις στηρίζοντας με “ότι χρειαζόταν” την αναπτυξιακή πολιτική και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Τώρα που βλέπει ότι οι κυβερνήσεις δεν τολμούν, ο Μάριο Ντράγκι ολοκληρώνει τη θητεία του αφήνοντας παρακαταθήκη ένα νέο πακέτο μέτρων χαλαρής νομισματικής πολιτικής….
- Διατηρεί τα βασικά επιτόκια δανεισμού των τραπεζών στο μηδέν, τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι του 2020.
- Ταυτόχρονα επιδοτεί ειδικά τις τράπεζες που αυξάνουν τις χορηγήσεις δανείων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά: Το νέο πρόγραμμα στοχευμένης χρηματοδότησης των τραπεζών, TLTRO III (targeted longer-term refinancing operations) , προβλέπει ότι η ΕΚΤ θα χορηγεί ρευστότητα στις τράπεζες που αυξάνουν τις χορηγήσεις δανείων με βάση το αρνητικό επιτόκιο αποδοχής καταθέσεων, κάτι που ισοδυναμεί με παροχή επιδότησης του δανεισμού.
- Φυσικά συνεχίζει να επανεπενδύει τα ποσά που εισπράττει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τις τοποθετήσεις σε ομόλογα και μετοχές, στο πλαίσιο της ποσοτικής χαλάρωσης.
Η Ευρώπη σήμερα έχει δύο βασικά προβλήματα:
- Το πρώτο είναι η χώρα καταγωγής του κεντρικού της Τραπεζίτη. Η Ιταλία, με τα 2 τρισεκατομμύρια χρέος και την ατίθαση κυβέρνηση των λαϊκιστών που δεν εννοούν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ του πεζοδρομίου και της ανάληψης ευθυνών διακυβέρνησης μιας χώρας.
- Το δεύτερο πρόβλημα είναι η αναιμική αναπτυξιακή προοπτική ολόκληρης της ευρωζώνης. Η Ευρωπαϊκή οικονομία χρειάζεται τομές για να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της και φυσικά έχει κάθε λόγο να προετοιμάζεται για ακόμη χειρότερες μέρες στο παγκόσμιο εμπόριο λόγω της αμερικανοκινεζικής διένεξης και του BREXIT.
Η Ευρώπη είναι τυχερή που έχει στο τιμόνι της έναν υπεύθυνο τραπεζίτη όπως ο Μάριο Ντράγκι. Το ερώτημα ωστόσο είναι τι θα κάνουν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί….
