Την πρώτη φορά πήγα στη Νέα Υόρκη για να δω τέχνη, τη δεύτερη για να δείξω (τέχνη).
Ήταν το Σεπτέμβριο του 2000, όταν -25 χρονών τότε- είχα την τύχη να μου παραχωρήσει ο πατέρας μου ένα ταξίδι για τη Νέα Υόρκη που είχε κερδίσει με το ασφαλιστικό του πρακτορείο.
Πήρα μαζί τη φίλη μου και ζήσαμε ένα όνειρο για 15 ημέρες.
Πέρα από τα αξιοθέατα, την πολυτελή διαμονή και το καινοφανές της όλης εμπειρίας, η έμφασή μου θυμάμαι ήταν στο να δω την τέχνη της μητρόπολης.
Τις περισσότερες ώρες τις περνούσαμε στα μουσεία..Whitney, Guggenheim, Metropolitan και άλλα, βυθισμένοι στην εκ του σύνεγγης εξερεύνηση του μαγικού κόσμου της τέχνης.
Έκτοτε δεν είχε τύχει να ξαναπάω μέχρι πέρυσι, όπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και με βρήκε ο οργανισμός NYFW στο Instagram και με κάλεσε να παρουσιάσω το καλλιτεχνικό μου έργο στο Μανχάταν το Φεβρουάριο του 2018.
Μετά από 18 χρόνια, βρέθηκα απέναντι από το Madison Square Garden στην Έβδομη Λεωφόρο να δείχνω έργα τέχνης από τη μεριά του δημιουργού συτή τη φορά..
Βέβαια, οι συνθήκες ήταν τελειως διαφορετικές : διαχείριση άγχους, προθεσμίες, πολλές άγνωστες μεταβλητές και πολλές πολλές επαφές.
Τελικά, μέσα από διάφορες συμπτώσεις, δυσκολίες και γυρίσματα της τύχης, κατάφερα να κλείσω συνεργασία εκεί με δύο γνωστές γκαλερί, την Raphael και την Gallery 59.
Οπότε, η ζωή πολλές φορές κάνει κύκλους, και κάποιοι από αυτούς είναι πιο ιδιαίτεροι από άλλους για την προσωπική ιστορία του καθένα.
Αυτός σίγουρα ήταν ένας τέτοιος για μένα ..
