Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΚΩΝΣΤΑ
Οι παραδοσιακές μέθοδοι οικονομικής δραστηριότητας δεν μπορούν πλέον να δώσουν απαντήσεις στα περίπλοκα ζητήματα της σημερινής πραγματικότητας.
Το χρήμα είναι παντού φθηνό και άφθονο, στρεβλώνοντας την βασική αρχή του καπιταλισμού που στηρίζεται στην συσσώρευση κεφαλαίου.
Οι μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη είναι υπερχρεωμένες. Οι άνθρωποι χρωστούν 250 τρισεκατομμύρια σε δημόσιο, ιδιωτικό και εταιρικό χρέος αλλά η παγκόσμια οικονομία με δυσκολία παράγει 140 τρισεκατομμύρια το χρόνο.
Οι κεντρικοί τραπεζίτες κρατούν τα επιτόκια χαμηλά, για τονώσουν την ανάπτυξη αλλά οι μεν τράπεζες αδυνατούν να αναλάβουν ρίσκο, οι κυβερνήσεις που έχουν πρόσφατες τις μνήμες του 2008 δεν δανείζονται για να επενδύσουν σε έργα υποδομής και οι ιδιώτες προτιμούν να πληρώνουν αρνητικά επιτόκια δανείζοντας τράπεζες και κυβερνήσεις παρά να αναλάβουν επενδυτικό κίνδυνο.
Στην Ευρώπη, κάποιοι συμβουλεύουν την νέα επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας να «χαμηλώσει το στόχο» για πληθωρισμό 2%. Προς το παρόν η Λαγκάρντ αντιστέκεται και ετοιμάζεται να ενεργοποιήσει το δεύτερο μεγάλο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, προσπαθώντας να πείσει τις κυβερνήσεις να αναλάβουν επενδυτικές πρωτοβουλίες οι οποίες θα χαρακτηρίζονται από την ασφάλεια και τη σταθερότητα στις αποδόσεις που αναζητούν αυτή την εποχή όλοι θεσμικοί επενδυτές.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να συμμετάσχει σ’ αυτό τον πρωτόγνωρο χορό. Η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να αυξήσει το δημόσιο Χρέος της ούτε κατά 1 Ευρώ μέχρι το 2067. Η ανάπτυξη στην Ελλάδα θα έρθει μόνο από τον Ιδιωτικό τομέα που έχει ακόμη περιθώρια να δανειστεί ενώ το Δημόσιο μόνο περιουσία του μπορεί να εισφέρει.
Τη λύση μπορεί να δώσει ίσως η «πράσινη οικονομία». Θα αλλάξουν τα αυτοκίνητα με τα οποία κινούμαστε, τα ακίνητα που μας στεγάζουν, τα γραφεία και οι χώροι που εργαζόμαστε. Η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία να καλύψει το χαμένο έδαφος, αρκεί να κινηθεί εκτός των παραδοσιακών ορίων της συμβατικής οικονομικής πολιτικής…
