Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΚΩΝΣΤΑ
Πώς βλέπει την Ελλάδα ένας ξένος επενδυτής;
Μια μικρή χώρα με μεγάλα προβλήματα, θεσμική ανεπάρκεια, ημιπαράλυτη δικαιοσύνη, ανυπόληπτη πολιτική ηγεσία και χαλαρή, έως ανύπαρκτη, εποπτεία.
Μια χώρα με τράπεζες χωρίς λεφτά, γιατί ουδείς αποταμιεύει.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία οι ιδιοκτήτες μεγάλης επιχείρησης μπορούν να «φουσκώνουν» τα μεγέθη της κατά 1 δισ. ευρώ, να εξαφανίζουν από τα ταμεία δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, κι όμως να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Στην Ελλάδα, ο μεγαλύτερος εργοδότης της χώρας μπορεί ξαφνικά να ανακοινώσει μια «αναμόρφωση οικονομικών μεγεθών παρελθουσών χρήσεων» και με τον τρόπο αυτό να μετατρέπει τη δημοσιευμένη κερδοφορία 31 εκατ. ευρώ σε ένα αποκαλυπτικό βουνό ζημιών 247 εκατ. ευρώ.
H διαφορά των 210 εκατ. ευρώ στον ισολογισμό της ΔΕΗ αποδίδεται από τη διοίκηση «στην αναγνώριση αναβαλλόμενου φόρου ενεργητικού επί της υποχρέωσης για παροχή ηλεκτρικής ενέργειας στους εργαζομένους του ομίλου μετά τη συνταξιοδότησή τους».
Και όλα καλά.
Όλοι συνεχίζουν να εργάζονται στα πολυτελή γραφεία τους…
- Προφανώς, προφανέστατα, οι χειρισμοί της διοίκησης της ΔΕΗ ουδεμία σχέση έχουν με τις ατασθαλίες της διοίκησης της Folli Follie.
- Το πρόβλημα όμως δεν είναι προσωπικό. Είναι συστημικό.
Ποιος εποπτεύει, ποιος προστατεύει την αγορά, ποιος εγγυάται στους υποψήφιους επενδυτές δικαιοσύνη και ισονομία;
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα, με τα διπλά βιβλία του κρατικού προϋπολογισμού, με την κυβέρνηση που «δεν ενδιαφέρεται για τις αγορές», με τις επιχειρήσεις που είναι υποχρεωμένες να δανείζονται με διψήφια επιτόκια και 4 εκατομμύρια πολίτες να χρωστούν στα δημόσια ταμεία, δεν συμβαίνουν σε χώρες του πολιτισμένου κόσμου.
Γι’ αυτό άλλωστε το Χρηματιστήριο έχει κατρακυλήσει στις 680 μονάδες και ο τραπεζικός δείκτης βρίσκεται στα επίπεδα του Φεβρουαρίου 2016, λίγο μετά την αλήστου μνήμης ανακεφαλαιοποίηση…
