ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Γιώργο Αλοίμονο
Με κουράζουν τα social media. Τα θεωρώ κάτι σαν το Κασελάκη. Φαίνονται ομορφα, ενδιαφέροντα και ελπιδοφόρα. Αλλά, μόλις τα δεις πιο αναλυτικά καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για επικοινωνιακά κατασκευάσματα του αισχίστου είδους.
Σαν τον ανθρωπισμό των πολιτευτών και την αγάπη των λογιστών. Αυτό που παρακολουθώ στενά είναι το linkedin.
Και μια μέρα διάβασα αυτό:
«Αγαπητό Network,
Ήρθε η ώρα για ένα διαφορετικό outing με σκοπό την επανένταξη μου στις επαγγελματικές δραστηριότητες.
Το LinkedIn εξάλλου γίνεται το πρώτο μέσο που αποφασίζω να γνωστοποιήσω το πρόβλημα μου. Είμαι σε διαδικασία αναζήτησης εργασίας στον ευρύτερο χώρο του Sports Management/Marketing (full time / part time) ύστερα από ένα κύκλο απαιτητικών θεραπειών για μια χρόνια αιματολογική κακοήθεια που αντιμετωπίζω εδώ και μια δεκαετία περίπου. Σαν αιματολογικός ασθενής έχω κάποιες ανάγκες όπως τακτική παρακολούθηση / εξετάσεις που απαιτούν κάποιο χρόνο παραμονής σε νοσοκομείο και εξεταστικά κέντρα που περιορίζουν ,όχι σε μεγάλο βαθμό όμως, τις καθημερινές μου υποχρεώσεις. Αξίζει να αναφερθεί ό,τι έχω καταφέρει επαγγελματικά και ακαδημαϊκά έχει λάβει χώρα σχεδόν εξ ολοκλήρου παράλληλα με το ”ταξίδι΄΄ με την ασθένεια μου (μεταμόσχευση μυελού, χημειοθεραπείες κλπ.)
Σας ευχαριστώ και είμαι διαθέσιμος για οποιαδήποτε διευκρίνηση.
Υ.Γ. Το Post γίνεται στα ελληνικά καθώς για λόγους παρακολούθησης δεν μπορώ να λείπω για μεγάλο διάστημα στο εξωτερικό».
Δεν τον ήξερα. Του έγραψα. Μιλήσαμε και αμέσως προέκυψε αυτή η συνέντευξη
- Τι σε κινητοποίησε να ανεβάσεις το συγκινητικό σου post στο Linkedin;
Το πρόβλημα υγείας μου ήταν γνωστό στο στενό μου κοινωνικό μου κύκλο και σε ελάχιστους συναδέλφους – συνεργάτες. Ένιωσα την ανάγκη να το δημοσιοποιήσω καθώς είμαι σε θέση να εργαστώ ξανά και έτσι επιθυμούσα να μου ΄΄φύγει ένα βάρος”. Όποιος αποφασίσει και επιλέξει να συνεργαστεί μαζί θα είναι εξαρχής συνειδητοποιημένος. Στο παρελθόν δεν μου είχε τύχει να υπάρξει αμηχανία σε συνέντευξη καθώς θεώρησα υποχρέωση μου να το αναφέρω.
- Πριν πούμε περισσότερα πες μας λίγα μας πράγματα για το πόσο σημαντική είναι η δωρεά μυελού;
Το να γίνεις εθελοντής δότης μυελού είναι εντελώς ακίνδυνο και ανώδυνο. Αν βρεθείς συμβατός σου δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να σώσεις έναν συνάνθρωπο είτε είναι παιδί, έφηβο ή ενήλικα. Και θα έχεις κάνει το μεγαλύτερο δώρο όχι στον λήπτη αλλά στο ίδιο σου τον εαυτό. Μια γρήγορη αναζήτηση στο web θα παρέχει τις πληροφορίες που χρειάζεται κάποιος.
- Είναι μια μορφή ρατσισμού αν δεν είναι εύκολα αποδεκτός κάποιος με μία χρόνια πάθηση;
Προσωπικά δεν έχω βιώσει κάποιας μορφής ρατσισμού η αποκλεισμού λόγω της ασθένειας μου. Αντίθετα έχω βρει κατανόηση και στήριξη.
- Είναι ακόμα ταμπού ο καρκίνος;
Εν μέρει ναι είναι ταμπού με την έννοια ότι φοβίζει (και δικαιολογημένα) η λέξη καρκίνος. Όμως δυστυχώς σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια αντιμετωπίζει την ασθένεια αυτή. Το post μου είχε και αυτόν τον σκοπό. Ότι οι καρκινοπαθείς είναι σε μεγάλο βαθμό πλήρως λειτουργικοί. Πολλές φορές δραματοποιούμε καταστάσεις και δεν είναι ανάγκη.
- Τι σε φοβίζει περισσότερο στην καθημερινότητα σου;
Δεν με φοβίζει κάτι. Ακούω το σώμα μου και μετά από 10 χρόνια ζώντας με την ασθένεια έχω την ικανότητα να ζυγίζω τις καταστάσεις και να κρίνω τι μπορώ να κάνω και τι όχι. Κάνω γυμναστική και παίζω ποδόσφαιρο φυσικά με λιγότερη ένταση σε σχέση με κάποιον υγιή.
- Χρειάστηκε ποτέ να κρύψεις το πρόβλημα σου από πελάτη σου;
Από συνεργάτες σε ευρύτερο κύκλο ναι χρειάστηκε ή να μην αναφέρω λεπτομέρειες.
- Είναι δείγμα πολιτισμού να κατανοούμε τις όποιες ειδικές ανάγκες έχει κάποιος δίπλα μας;
Προφανώς είναι και θέμα εν συναίσθησης. Δυστυχώς όμως ακόμα υπάρχουν φοβισμένα βλέμματα όταν κυκλοφορεί ένας άνθρωπος χωρίς μαλλιά και μια αντιμετώπιση λύπησης τύπου ΄΄τον καημένο”. Δεν κατηγορώ κανέναν φυσικά. Χρειάζεται ενημέρωση και εξωστρέφεια.
- Ως πάσχων τι μήνυμα θα έδινες σε νέα παιδιά και τους γονείς τους που ζουν με την ίδια πάθηση;
Η επιστήμη εξελίσσεται και η συγκεκριμένη πάθηση έχει λάβει τη μορφή χρόνιας πάθησης.
- Μήπως χρειάζεται να μιλήσουμε ανοιχτά στην κοινωνία για το καρκίνο
Σίγουρα, βήματα έχουν γίνει αλλά χρειάζεται περισσότερη εξωστρέφεια και παράλληλα όπως ανέφερα να μην δραματοποιούμε τις καταστάσεις. Ο καρκίνος είναι εδώ σχεδόν σε κάθε σπίτι. Θάρρος και στήριξη στους ανθρώπους που το αντιμετωπίζουν και στις οικογένειες τους.
- Ποιο είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο;
Τα περισσότερα όνειρα μου επαγγελματικά τα έχω πραγματοποιήσει. Ζω την κάθε μέρα και απολαμβάνω απλά πράγματα που κάποιοι τα θεωρούν όπως π.χ. μια παγωμένη μπύρα :).
Ακόμα και εγώ που πάντα θέλω να έχω την τελευταία λέξη, σε αυτή την συνέντευξη δεν θέλω να προσθέσω τίποτα. Γιατί τα λέει όλα ο Γεράσιμος.
Ο Γεράσιμος Συμεωνίδης γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Σπούδασε στο ΑΤΕΙ Αθήνας και Διοίκηση Επιχειρήσεων και αφού είχε διαγνωστεί με την ασθένεια του (προτιμώ να μην αναφέρω το όνομα της) ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό του στην Ποδοσφαιρική Διακυβέρνηση στο Birkbeck Uninversity of London. Έχει εργαστεί πάνω στις αθλητικές χορηγίες, εργάζεται τα ΣΚ στα γήπεδα της Superleague στα πρωταθλήματα υποδομής και διδάσκει το γνωστικό αντικείμενο του Sports Managament/ Marketing σε ιδιωτικά κολλέγια.
