Ψίθυρος, που απ΄ ότι έμαθα και συζητήθηκε στα χρηματιστηριακά γραφεία και στα κεντρικά της Χαλκίδος 22, στα Πατήσια έκανε αίσθηση.
Ο λόγος; πως νοείται η διοίκηση ενός ομίλου που δεν έχει συνηθίσει την επενδυτική κοινότητα με αστοχίες να μην έχει επεξεργαστεί στην παραμικρή του λεπτομέρεια ένα σχέδιο που εκ προοιμίου φάνταζε εύκολο ως προς την επίτευξη του.
Οι βασικοί μέτοχοι, οι οποίοι δεν φείδονται κεφαλαίων προς τους μετόχους (προφανώς συμπεριλαμβανόμενων των ιδίων, που εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος) είτε να μην έχουν προσλάβει και δεύτερο μεγάλο ανάδοχο, υπεύθυνο της διαδικασίας είτε να καταστήσουν πιο ελκυστικό το τίμημα για να δεχτούν να πουλήσουν τις μετοχές τους τα passive funds αλλά και έστω ένα μικρό μέρος τα 3-4 ισχυρά ξένα χαρτοφυλάκια που έχουν ισχυρά μειοψηφικά ποσοστά.
Ο όμιλος ΤΙΤΑΝ δεν είναι ένας…χθεσινός όμιλος, ιδρύθηκε το 1902, εισήχθη στο χρηματιστήριο το 1912 (ο δεύτερος παλαιότερος μετά την Εθνική Τράπεζα) βγήκε δυνατότερος από δύο Παγκοσμίους Πολέμους, εθνικές καταστροφές κ.λ.π αναπτύχθηκε εκτός συνόρων, φθάνοντας να πραγματοποιεί το 55% του κύκλου εργασιών στις ΗΠΑ και όμως…σκόνταψε σε μία σχετικά βατή διαδικασία, από την στιγμή που θα προετοιμαστεί προσεκτικά.
Εύλογο το ερώτημα χρηματιστή με εμπειρία στη…μεταφορά έδρας, γιατί η διοίκηση της ΤΙΤΑΝ δεν επέλεξε εξ΄ αρχής την έξοδο μέσω διασυνοριακής συγχώνευσης στα πρότυπα του ομίλου Viohalco
