του ΠΑΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ
Κάθε υγιώς σκεπτόμενος πολίτης θα ήθελε οι εκλογές να γίνουν εδώ και τώρα. Η κυβέρνηση όμως σχοινοβατεί και προσπαθεί να τις τραβήξει όσο γίνεται πιο πέρα.
Προσπαθεί να «μαντέψει» πότε οι τράπεζες θα χρειαστούν ανακεφαλαιοποίηση. Προλαμβάνει έως τον Οκτώβριο ώστε να «σκάσει» η χειροβομβίδα στα χέρια της ΝΔ ή κινδυνεύει να σκάσει στα δικά της χέρια; Πιστεύει ότι θα τα καταφέρει.
Βλέπεις, ελπίζει ότι η δημιουργία τράπεζας ειδικού σκοπού θα μπορέσει να ωραιοποιήσει την κατάσταση των τραπεζών, οι οποίες όμως και πάλι δεν θα μπορούν να ανταποκρίνονται στον βασικό τους σκοπό που είναι η δανειοδότηση της αγοράς. Θα περίμενε κανείς ότι μετά την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια και τη φαινομενικά επιτυχή πρόσφατη έξοδο στις αγορές, το επενδυτικό κλίμα στη χώρα θα μπορούσε να βελτιωθεί.
Έρχεται όμως ο οίκος αξιολόγησης FITCH o οποίος αφήνει βαθμολογικά στάσιμη τη χώρα μας και μεταξύ άλλων αναφέρει ότι δεν μπορεί να αναβαθμίσει κοντά σε επενδυτική κλίμακα μία χώρα που το δημόσιο χρέος της αντιστοιχεί δύο φόρες στον μέσο όρο του ετήσιου εισοδήματος του κάθε πολίτη, και αυτό φυσικά χωρίς να λαμβάνει υπόψη και το τεράστιο ιδιωτικό χρέος της χώρας.
Κοντά σε αυτό έρχονται και οι ειδήσεις για την οικονομική κατάντια των άλλοτε κραταιών ΕΛΤΑ, τα οποία δύσκολα θα μπορέσουν να πληρώσουν τους μισθούς του δεκαπενθήμερου. Και η έκθεση-μελέτη της PwC αναφέρει ότι η μόνη λύση για να «σωθούν» τα ΕΛΤΑ είναι η εθελοντική απόλυση 2000 υπαλλήλων που μόνο το bonus τους θα κοστίσει 60 εκατομμύρια ευρώ! Ταυτόχρονα οι προβλεπόμενες λειτουργικές ζημιές τους τα επόμενα τρία χρόνια θα φθάσουν τα 270 εκατομμύρια ευρώ και η ΔΕΗ περιμένει να εισπράξει τα 14 εκατ. ευρώ που της οφείλουν τα ΕΛΤΑ… Αν κάποιος γνώριζε τα προσόντα αυτών που κατά καιρούς αναλάμβαναν τη διοίκηση αλλά και θέσεις κλειδιά στους δημόσιους οργανισμούς, θα γνώριζε κιόλας ότι η σημερινή κατάντια των δημόσιων οργανισμών ήταν εντελώς φυσιολογική και αναμενόμενη.
Από την πτώχευση της άλλοτε κραταιάς Ολυμπιακής έως και το κατάντημα της ΛΑΡΚΟ και των ΕΛΤΑ, ακέραια την ευθύνη φέρουν εκείνοι που ανέθεταν τη διοίκησή τους σε ανθρώπους των οποίων οι επαγγελματικές «περγαμηνές» δεν θα τους άνοιγαν καμία πόρτα στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και εκείνοι που ακόμη και σήμερα βλέπουν τους δημόσιους οργανισμούς – έως και την εκκλησία – ως κάστρα κομματικής ρουσφετολογίας την οποία βαφτίζουν κοινωνική πολιτική…
Σημείωση
Πέραν της αποδεδειγμένης επαγγελματικής εμπειρίας που πρέπει να έχουν οι φιλόδοξοι κρατικοί “managers” καλό θα ήταν η αμοιβή τους να μην υπερβαίνει τον μισθό που δήλωναν στη τελευταία φορολογική τους δήλωση…
