Του Γιάννη Λεοντάρη
Πριν από μερικές ημέρες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο ύπατος εκπρόσωπος υπέβαλαν κοινή ανακοίνωση σχετικά με την πολιτική της ΕΕ για την κυβερνοάμυνα και σχέδιο δράσης για τη «στρατιωτική κινητικότητα 2.0», με σκοπό την αντιμετώπιση της επιδείνωσης του περιβάλλοντος ασφάλειας έπειτα από την επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας και την ενίσχυση της ικανότητας της ΕΕ να προστατεύει τους πολίτες και τις υποδομές της.
Με τη νέα πολιτική της για την κυβερνοάμυνα, η ΕΕ φιλοδοξεί να ενισχύσει τη συνεργασία και τις επενδύσεις στην κυβερνοάμυνα για τον καλύτερο εντοπισμό και την καλύτερη αποτροπή του αυξανόμενου αριθμού κυβερνοεπιθέσεων και για την καλύτερη προστασία και άμυνα έναντι των επιθέσεων αυτών.
Οι πρόσφατες κυβερνοεπιθέσεις κατά δικτύων ενέργειας, υποδομών μεταφορών και διαστημικών στοιχείων καταδεικνύουν τους κινδύνους που ενέχουν οι επιθέσεις αυτές τόσο για τους μη στρατιωτικούς όσο και για τους στρατιωτικούς παράγοντες.
Επομένως, σύμφωνα με την ΕΕ, απαιτείται περισσότερη δράση για την προστασία των πολιτών, των ενόπλων δυνάμεων, καθώς και των στρατιωτικών και μη στρατιωτικών αποστολών και επιχειρήσεων της ΕΕ, από κυβερνοαπειλές.
Οι στόχοι
Η πολιτική της ΕΕ για την κυβερνοάμυνα αποσκοπεί στην ενίσχυση των ικανοτήτων κυβερνοάμυνας της ΕΕ, καθώς και του συντονισμού και της συνεργασίας μεταξύ των στρατιωτικών και των μη στρατιωτικών κυβερνοκοινοτήτων (των μη στρατιωτικών κοινοτήτων, των κοινοτήτων επιβολής του νόμου, των διπλωματικών κοινοτήτων και των κοινοτήτων άμυνας).
Στόχος είναι επίσης να βελτιώσει την αποτελεσματική διαχείριση των κυβερνοκρίσεων εντός της ΕΕ και να συμβάλει στη μείωση των στρατηγικών εξαρτήσεων της Ευρώπης όσον αφορά κρίσιμες κυβερνοτεχνολογίες, ενισχύοντας παράλληλα την ευρωπαϊκή βιομηχανική και τεχνολογική βάση στον τομέα της άμυνας (EDTIB).
Επιδίωξη είναι επίσης να τονώσει την κατάρτιση, την προσέλκυση και τη διατήρηση των κυβερνοταλέντων και θα εντείνει τη συνεργασία με τους εταίρους της ΕΕ στον τομέα της κυβερνοάμυνας.
Οι βασικοί άξονες της πολιτικής κυβερνοάμυνας
Η πολιτική της ΕΕ για την κυβερνοάμυνα διαρθρώνεται γύρω από τέσσερις πυλώνες, οι οποίοι καλύπτουν ευρύ φάσμα πρωτοβουλιών που θα βοηθήσουν την ΕΕ και τα κράτη μέλη:
– Να δράσουν από κοινού για μια ισχυρότερη κυβερνοάμυνα της ΕΕ: η ΕΕ θα ενισχύσει τους μηχανισμούς συντονισμού της μεταξύ εθνικών και ενωσιακών παραγόντων κυβερνοάμυνας, ώστε να ενισχυθεί η ανταλλαγή πληροφοριών και η συνεργασία μεταξύ στρατιωτικών και μη στρατιωτικών κοινοτήτων κυβερνοασφάλειας, καθώς και να στηριχθούν περαιτέρω οι στρατιωτικές αποστολές και επιχειρήσεις ΚΠΑΑ.
– Να προστατεύσουν το αμυντικό οικοσύστημα της ΕΕ: ακόμη και μη κρίσιμα στοιχεία λογισμικού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διενέργεια κυβερνοεπιθέσεων κατά εταιρειών ή κυβερνήσεων, μεταξύ άλλων στον τομέα της άμυνας. Επομένως, απαιτούνται περαιτέρω εργασίες για την τυποποίηση και την πιστοποίηση της κυβερνοασφάλειας, ώστε να προστατευθούν τόσο ο στρατιωτικός όσο και ο μη στρατιωτικός τομέας.
– Να επενδύσουν σε ικανότητες κυβερνοάμυνας: τα κράτη μέλη πρέπει να αυξήσουν σημαντικά τις επενδύσεις σε σύγχρονες στρατιωτικές ικανότητες κυβερνοάμυνας με συνεργατικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τις πλατφόρμες συνεργασίας και τους μηχανισμούς χρηματοδότησης που είναι διαθέσιμοι σε επίπεδο ΕΕ, όπως η μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία (PESCO), το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας, το πρόγραμμα «Ορίζων Ευρώπη» και το πρόγραμμα «Ψηφιακή Ευρώπη».
– Να συνεργαστούν για την αντιμετώπιση κοινών προκλήσεων: με βάση τους υφιστάμενους διαλόγους για την ασφάλεια και την άμυνα, καθώς και τους κυβερνοδιαλόγους με τις χώρες εταίρους, η ΕΕ θα επιδιώξει τη δημιουργία ειδικά προσαρμοσμένων εταιρικών σχέσεων στον τομέα της κυβερνοάμυνας.
Τα επόμενα βήματα
Η Επιτροπή και ο ύπατος εκπρόσωπος, μεταξύ άλλων υπό την ιδιότητά του ως επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Άμυνας (ΕΟΑ), θα υποβάλλουν ετήσια έκθεση στο Συμβούλιο της ΕΕ για την παρακολούθηση και την αξιολόγηση της προόδου όσον αφορά την υλοποίηση των δράσεων της κοινής ανακοίνωσης σχετικά με την πολιτική της ΕΕ για την κυβερνοάμυνα.
Τα κράτη μέλη θα κληθούν στη συνέχεια να συνεισφέρουν με τις παρατηρήσεις τους όσον αφορά στην πρόοδο των μέτρων εφαρμογής που λαμβάνονται σε εθνικό επίπεδο ή στο πλαίσιο μορφών συνεργασίας.
