Ο σχηματισμός κυβέρνησης στην Ιταλία μπορεί να ηρεμεί –μέχρι νεοτέρας– τις αγορές, πλην όμως το “alert” που έχει ανάψει σε «βαθύ κόκκινο» στο Βερολίνο δεν πρόκειται να σβήσει τόσο εύκολα.
Η εκτροπή της ιταλικής οικονομίας σε μια περίοδο κατά την οποία ο δομικός πληθωρισμός της ευρωζώνης (σταθερά χαμηλότερος του 1,5%) παραμένει αναιμικός, και ενώ οι αγορές μέχρι το τέλος Ιανουαρίου πήγαιναν ανοδικά, αποτυπώνεται ήδη στα μεγέθη του πρώτου τριμήνου (πιθανότατα θα είναι χειρότερα το δεύτερο), με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη συνέχεια. Μια συνέχεια που αναμένεται εξίσου «κακοτράχαλη», με ορίζοντα τις εκλογές στην Ευρώπη (23-26 Μαΐου 2019), την ΕΚΤ να έχει να διαχειριστεί το δίδυμο-«φωτιά» άνοδος αμερικανικών επιτοκίων-ακριβότερο πετρέλαιο, το Βερολίνο να θέτει συνεχώς εμπόδια στην όποια προσπάθεια του Παρισιού να αμβλυνθεί/ελαστικοποιηθεί κάπως η άτεγκτη δημοσιονομική πολιτική των ελλειμμάτων.
Η συντήρηση του ιταλικού 10ετούς για σχεδόν δύο εβδομάδες πάνω από το όριο του 2% και η τελευταία εκτίναξή του έως το 3,388% (την Τρίτη), οι ισχυρές πιέσεις που δέχτηκαν στο σύνολό τους ειδικά οι τραπεζικές μετοχές (UniCredit, Banca Bpm, Intesa San Paolo, Mediobanca κ.ά., προσωρινή αναστολή διαπραγμάτευσης των μετοχών της UBI Banca), οι εκροές από τα γκισέ των ιταλικών τραπεζών από την Τετάρτη 23 Μαΐου, που εντάθηκαν μέσα σε μία εβδομάδα, επιβεβαίωναν τη διάσταση του προβλήματος, την εκτίμηση πως η κρίση είναι μόνο στα πρώτα στάδιά της και τη «μετάστασή» της, που ξεπερνούσε την κλειστή ομάδα του «ευρω-νότου».
Η Γαλλία, το δεύτερο μεγαλύτερο «ντόμινο», μετά τη Γερμανία, έχει υψηλότατο βαθμό συσχέτισης/ευπάθειας με την οικονομία της Ιταλίας και της Ισπανίας, κάτι που συνεκτιμάται ήδη στα ευρωπαϊκά «κέντρα». Αποτυπώνεται ήδη στον δείκτη EMU Systemic Risk Variable της Goldman Sachs και στον SENTIX Euro BreakUp Index και Sovereign Systemic Stress Indicator (της ΕΚΤ), «μετρώντας» επιβαρυντικά το χρέος (όπως αποτυπώνεται κυρίως στα ομόλογα), τον βαθμό συστημικού κινδύνου (συνολικά για την ευρωζώνη), την προοπτική εκροών κεφαλαίων (κατ’ αρχήν στις αγορές FOREX, συναλλάγματος/ισοτιμιών) κλπ.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ξένοι οίκοι προειδοποιούν πως μια παρατεταμένη ιταλική κρίση θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο μέχρι την οικονομία της Γαλλίας.
Για την Ελλάδα η συγκυρία αποτελεί ταυτόχρονα κίνδυνο και πρόκληση –θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την τροπή που θα πάρει η κρίση. Αν, δηλαδή, το Βερολίνο «θα βάλει νερό στο κρασί του», προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα (κάτι που θα φανεί άμεσα και στο αν θα παραμείνει και πώς, ή όχι, το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα), ή θα επιμείνει προς ώρας η Αθήνα να «πληρώνει τη νύφη» με το που επιβαρύνονται οι αποδόσεις των κρατικών τίτλων.
Πρακτικά, η παράσυρση του ελληνικού 10ετούς έως τα όρια του 5% (4,960%) βάζει εκ των πραγμάτων «φρένο» στη σχεδιαζόμενη νέα έκδοση ενός ομολόγου (μάλλον 10ετούς+ διάρκειας), θολώνει το αφήγημα της κυβέρνησης για «καθαρή έξοδο» στις αγορές και δημιουργεί νέα δεδομένα. Μια πρόγευση των διαθέσεων του Βερολίνου, των δανειστών και του ΔΝΤ πήρε το σαββατοκύριακο η Αθήνα στο περιθώριο των G7, στον Καναδά και στο Washington Group.
