Η “μάχη” για το κορωνο-ομόλογο. Τα στρατόπεδα, η διορία, το μήνυμα Κόντε.

   Σε δραματικό τόνο η προειδοποίηση του Πρωθυπουργού της Ιταλίας, Τζιουζέπε Κόντε (*) λίγα μόλις 24ωρα μετά το γερμανικό “nein” στην έκκληση των 9 (**) για την από κοινού αντιμετώπιση της πρωτοφανούς κρίσεως, απόρροια της επέλασης του κορωνοϊού, των συντριπτικών επιπτώσεων του σε κοινωνία και οικονομία.

    Είχαν προηγηθεί 3 παρεμβάσεις (με συνεντεύξεις) του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, Εμανουέλ Μακρόν αλλά και έτερες 2 του Πρωθυπουργού της Ισπανίας, Πέδρο Σάντσεθ σε ανάλογο μήκος κύματος.

Ο λόγος;

Ο ίδιος, σε μία προσπάθεια να αμοιβαιοποιηθούν οι δυνατότητες (υπό ) στήριξης των πληττόμενων οικονομιών, των τριών μεγαλύτερων μετά από αυτή της Γερμανίας.

Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία οι μεγαλύτερες (και βάσει ΑΕΠ 2019) της Ευρωζώνης και της Ε.Ε με την νεότερη ιστορία της “γηραιάς ηπείρου” να θυμίζει…δαμόκλεια στο Βερολίνο, πως το “γερμανικό θαύμα” δημιουργήθηκε από τα συντρίμμια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με την κοινή βοήθεια/τεράστια και σε όρους οικονομικούς των συμμάχων-νικητών, προεξαρχουσών των ΗΠΑ.

  Μέχρι και η “μικρή” (οικονομικά) πλην όμως ηρωική Ελλάδα εδέχθη το “πάγωμα” των πολεμικών αποζημιώσεων.

   Το ζήτημα ενός κάποιας μορφής coronabond προφανώς και είναι πρωτίστως οικονομικό, αδιαμφισβήτητα.

  Ωστόσο, επί της ουσίας, είναι πολιτικό και βαθειά ιστορικό, καθώς διατρέχει την ποτισμένη με αίμα δεκάδων πολέμων μνήμη αυτής της ηπείρου. Και αυτή την παράμετρο-ουσιώδη, κατά την ταπεινή εκτίμηση μου- ξεχνά ή θέλει/κάνει πως ξεχνά το Βερολίνο και η Αγκελα Μέρκελ. Της οποίας της διαφεύγει το επιπλέον, το κόστος του Deutsche Einheit (της ενοποίησης των δύο Γερμανιών, το 1990) το επιβαρύνθηκε (αναλογικά) η “ενιαία Ευρώπη” στην οποία τώρα η γερμανική ελίτ “γυρίζει την πλάτη”.

    Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα (σε τάξη μεγέθους) και επιπλέον διαθέτει παράλληλο σύστημα λειτουργίας των δομών της (από την σικελιάνικη Mafia, τη n’ Drangheta της Καλαβρίας μέχρι τις “δομές” της Γένοβας αλλά και του Βατικανού/Banco di Santo Spirito κ.λ.π) και- καλώς ή κακώς- με τον θηριώδη (δημοσκοπικά) Ματέο Σαλβίνι να καραδοκεί δεν έχει περιθώρια για πολλά βήματα πίσω.

    Το πιθανότερο είναι, πως όλη αυτή την εβδομάδα οι εμπλεκόμενες πλευρές να επιδιώξουν να εξεύρουν μία λύση, να προχωρήσουν σε έναν ιστορικό συμβιβασμό. Σε έναν Compromesso Storico (***), όπως προχώρησαν οι Ιταλοί.

     Ειδάλλως…

   (*) σε συνέντευξη του στην Il Sole 24Ore ” Giuseppe Conte. Occorre evitare errozi tragici. L ‘ Europa sia all’ altezza.
L’ inerzia consegnebbe ai nostri figli una societa devastata. L’ Unione Europea deve dimostrare la sua ragion d’ essere. ” 

(***) ιστορικός συμβιβασμός. η περίφημη συμφωνία Ενρίκο Μπερλινγουέρ/PCI- Αλντο Μόρο/ DC, στις 28 Ιουνίου 1977.